Ik heb het de voorbije weken al meermaals moeten schrijven in deze kolommen: het zijn harde tijden voor muzikanten.Niet alleen bij ons brengen artiesten heuse Coronaplaten uit, zo blijkt, nu zelfs een Instituut als Martin Simpson zich einde juli aan het opnemen zette in zijn woonkamer en op zijn terras. Maar wat voor plaat is me dat geworden! Te oordelen naar de woorden van Simpson zelf in het bijhorende boekje, was er flinke geut frustratie in het spel bij het maken van deze plaat: hij had er net een heerlijke tournee in Denemarken op zitten, gevolgd door nog drie concerten in het Verenigd Koninkrijk, toen ook daar, midden maart, de wereld nogal brutaal tot stilstand kwam en Simpson, net als zijn landgenoten, kennis moest maken met de brutale manier waarop het Johnson-regime omging met zijn bevolking: de pandemie minimaliseren, de economie manifest laten primeren op de volksgezondheid en eigenlijk niet of nauwelijks minder moorddadig tewerk gaan dan een aantal andere niet-democratieën.

Zoals het een artiest van zijn allure past, ging Martin aan het nadenken en reflecteren over zijn leven als muzikant en ging hij aandacht besteden aan wat hij (al le) lang niet gedaan had: hij nam de banjo weer ter hand en deze plaat geeft daar een paar heel fijne resultaten van weer. Zo is er “House Carpenter”, een song die Martin ook al opnam voor zijn “Kind Letters” album van 2005 en onder zijn andere titel, “The Demon Lover” op zijn “Special Agent” plaat van 1981. Nu krijgt de child ballad een formidabele clawhammer- versie, die aantoont wat je allemaal met een oeroud lied kunt aanvangen, als je maar genoeg talent hebt. Iets vergelijkbaars gebeurt met “Don’t Put Your Banjo in the Shed, Mr. Waterson”, een nummer dat maar niet in de juiste plooi wilde vallen, tot Martin besloot het aan” 3 day Millionaire” van de grote Mike Waterson te koppelen, hoewel hij het nummer in gitaarversie wel vaker live speelde en nu, in de banjo-versie, vallen de puzzelstukjes perfect in mekaar.

Sinds John Prine in april van dit jaar aan Covid-19 overleed, liet “Angel from Montgomery” Martin Simpson niet los en speelde hij het nummer keer op keer opnieuw -je kon enkele maanden geleden al een YouTube-filmpje vinden met een andere Simpson-versie- tot het uiteindelijk werd wat nu op de plaat staat: een kippenvel veroorzakend nummer dat natuurlijk van zichzelf al zodanig sterk is, dat er veel nodig is om het kapot te krijgen. Datzelfde geldt voor Bob Dylan’s “The Times They Are A-Changin’”: dat nummer stond eind 2019 geregeld op de live setlist van Martin en belandt dus vanzelfsprekend ook op deze plaat, net als de van Reverend Gary Davis bekende traditional “Delia”, die Martin blijkbaar leerde kennen via Stefan Grossman.

Nog een reprise is “The Plains of Waterloo”: dat stond eerder al op “Murmurs” uit 2016, een plaat die Martin opnam met Andy Cutting en Nancy Kerr, maar die hij eigenlijk tientallen jaren voordien leerde kennen via June Tabor, met wie hij later nog vaak zou samenwerken. Op hun “A Cut Above” die ze samen maakten in 1980 stond al een versie van “Admiral Benbow” en ook die song wordt hier een een grondige verbouwing onderworpen. Dat is veel minder het geval voor “The Family Reserve”, dat prachtnummer van Lyle Lovett uit diens “Joshua Judges Ruth”, dat de plaat mag openen en dat al vanaf de eerste draaibeurt onze favoriet werd.

Dit alles bijeen opgeteld, levert weer maar eens een eindresultaat op, dat duidelijk maakt waarom Martin Simpson al meer dan veertig jaar tot de absolute top van de Britse folk behoort: hij heeft zijn horizon heel erg verwijd en heeft zich een flink deel van de Amerikaanse tegenhanger mee eigen gemaakt. Tel daarbij op, die fabelachtige techniek, het goochelen met allerhande opent tunings en de veelzijdigheid om de banjo en de ukelele onder de knie te krijgen en je weet dat je een topplaat krijgt. Als ik het een beetje sarcastisch bekijk van hieruit, is die Corona nog zo slecht niet, eigenlijk….

(Dani Heyvaert)